Rozdział drugi

Luke szedł przez korytarz z dłońmi w kieszeniach, kierując się na stołówkę. Już w oddali mógł usłyszeć wrzaski Caluma, który starał się brzmieć, jakby dopiero przechodził mutację. Mike przywalił mu w ramię, a Ash zwijał się na krześle ze śmiechu. Luke minął ich, witając się i wskazując, że idzie po coś do jedzenia. Stanął w wyjątkowo małej kolejce i patrzył beznamiętnym wzrokiem na osoby przed nim. Nagle jego telefon wydał z siebie krótki dźwięk w kieszeni spodni, dlatego wyciągnął urządzenie, marszcząc brwi. Jedna nowa wiadomość od nieznanego numeru.

Um, hej, spotkanie nadal aktualne?, Ailla - przeczytał. Uśmiechnął się mimowolnie, ponieważ ta dziewczyna wydawała się taka tajemnicza i w pewnym sensie niedostępna przez swój wygląd i całą otoczkę, która wokół siebie stwarzała, ale kiedy zaczynała mówić, była tak cholernie urocza. I chociaż Luke zamienił z nią ledwie parę słów, w głowie doskonale słyszał sposób, w jaki wypowiedziałaby do niego tego esemesa. Zrobiłaby to wolno, analizując w myślach każdy wyraz i wciskając pełno rzeczy w stylu "hm". 

Odpisał jej, że plany się nie zmieniły, a kiedy już wysłał wiadomość, zapisał jej numer w kontaktach jako "Ail", ponieważ uwielbiał skróty imion i posługiwał się nimi zbyt często. Czasami nawet żałował, że jego imię było tak skonstruowane, że jedynym zdrobnieniem pozostawało Luke. Ponieważ, szczerze, nikomu nigdy nie pozwoliłby nazwać siebie Lu, to takie dziewczęce. 

Kiedy jego telefon wydał z siebie kolejny dźwięk, ucieszył się bardziej niż powinien. Musiał jednak to zignorować, ponieważ stał na początku kolejki i była jego kolej, by wybrać sobie jedzenie. Zrobił to najszybciej, jak tylko potrafił, a potem ruszył do stolika, siadając obok kumpli. Rozmawiali o nowym zespole odkrytym przez Caluma, który kompletnie nie był w stylu żadnego z nich, ale wokalistka wydawała się im całkiem gorąca, dlatego żywo prowadzili tę pogawędkę. Luke, jednak, nawet nie znał nazwy ani niczego takiego, więc skupił się znowu na swoim telefonie.

W esemesie zapytała, czy byłoby w porządku, gdyby od razu po szkole zabrałaby się z nim, dlatego odpowiedział (może zbyt entuzjastycznie), że nie miał nic przeciwko i z chęcią ją zabierze. Potem schował telefon, ponieważ dziewczyna przez dłuższy czas mu nie odpisywała, dlatego skupił się na jedzeniu. 

- Luke? - zagadnął go Ashton, szturchając łokciem. - Jak tam twoje podrywy? - zapytał, szczerząc się. 

Wzruszył ramionami, wciskając pomiędzy usta frytkę. To chyba jedyne normalne jedzenie na stołówce szkolnej, ponieważ wszystko, na co dotąd trafiał, dziwnie odstraszało smakiem i czasem wyglądem.

- Umówiliśmy się dzisiaj na matmę - mruknął, nie patrząc na żadnego z nich. 

- Co? - powiedział Mike głośno. - O mój Boże, nie wierzę! 

Luke przewrócił oczami na ich dosłowne fangirlowanie. Czasami zastanawiał się, dlaczego zadawał się akurat z nimi. Mógł przecież znaleźć o wiele normalniejszych kumpli i nie musiałby przeżywać tego dziwnego upokorzenia z ich strony. To znaczy, właśnie krzyczeli na całą stołówkę o tym, że Lucas dorastał. Wydawało mu się, że każdy odczuwałby w takim momencie wstyd. 

- Uspokójcie się, błagam was - wychrypiał w końcu.

Śmiali się z niego, ale Luke powtarzał sobie, że miał to wszystko w dupie i po pewnym czasie naprawdę tak było. W międzyczasie dostał kolejnego esemesa od Ail, którego już tak właściwie się nie spodziewał. Ponieważ, dlaczego miałaby chcieć do niego pisać pomijając umówienie się na korki z matmy? Zganił sam siebie, musiał w końcu nauczyć się jakiejś większej pewności w takich momentach. Fajna koszulka, napisała, a on automatycznie spojrzał na wspomnianą część garderoby. Miał na sobie luźną i długą bluzkę z wyciętymi pachami, a nadruk przedstawiał napis "Rage Against The Machine". Uśmiechnął się pod nosem i odpisał, że gdyby mógł, nosiłby ją każdego dnia. Może trochę wyolbrzymiał, ale naprawdę lubił muzykę tego zespołu i kochał wszelkie dodatki czy ubrania z nimi.

Coś podkusiło go, by rozejrzeć się po stołówce. Zauważył ją przy stoliku, gdzie siedziała Ana Cherry i jej przyjaciele, Jonathan, Greg i Camille. Zlustrował spojrzeniem Aillę, dostrzegając jej czarną koszulkę z napisem "The Prodigy", a do tego rurki z dziurami na kolanach (na jednym z nich miała tatuaż) i trampki w tym samym kolorze. Wyglądała cholernie dobrze i Luke czuł, jakby mógł na nią patrzeć całą wieczność.

- Hej, stary, już jej tak nie połykaj wzrokiem, bo się zorientuje - wyśmiał go Mike.

Luke spuścił głowę nieco zawstydzony i burknął "spierdalaj", przez co jego kumple znowu się z niego śmiali. Jak zawsze patrzył dłużej niż wypadało i musieli to zauważyć. Cóż, dobrze, że Ailla tego nie dostrzegła, wtedy paliłby się ze wstydu.

- Jezu, koleś, po prostu ją podrywaj w każdej możliwej okazji, czy coś, bo to już smutne, jak na ciebie patrzę - kontynuował Mike swoim żartobliwym tonem.

- No właśnie, Luke, nie po to załatwiałem ci taką okazję - dodał Ashton.

- Dobra, w porządku - westchnął. - Rany.

- Ułatwię ci zadanie, Luke - zaczął mówić Mike. - Zaproś ją na imprezę, urządzam ją jutro, także...

Dzwonek na lekcję wydawał mu się na miejscu, ponieważ nie musiał już kontynuować tej rozmowy. Pożegnał się z kumplami, a potem ruszył na angielski, starając się nie uśmiechać. To lekcja z Aillą. Poprawił zsuwający się plecak z ramienia, a potem wbiegł po schodach na ostatnie piętro, starając się nie dyszeć jak po maratonie.

- Hej, Luke! - usłyszał nagle. 

Zamarł i odwrócił się na pięcie, patrząc na idącą spokojnym krokiem Aillę. Prawą rękę schowała do tylnej kieszeni jeansów i wyglądała tak idealnie z tym gestem, że Luke prawdopodobnie dla własnego dobra nie powinien patrzeć. Podeszła do niego i dopiero wtedy zauważył, jak bardzo górował nad nią swoim wzrostem. Na jego oko miała coś koło metra siedemdziesięciu, a on metr dziewięćdziesiąt pięć, dlatego, cóż, w głowie Luke'a z boku musieli wyglądać uroczo.

- Mamy teraz razem angielski i, hm, pomyślałam, że może... usiadłbyś ze mną? To znaczy, no wiesz - mówiła powoli, nie patrząc mu w oczy. - Nie znam tu wiele osób i... cóż.

- Nie musisz się tak krępować - powiedział z uśmiechem, nie myśląc nad słowami, za co chciał się zastrzelić. Mimo wszystko kontynuował: - Jak zawsze do twojej dyspozycji. 

Spojrzała na niego dziwnie, ale uśmiechnęła się i ruszyli razem do klasy z angielskiego. Weszli do środka w ostatniej chwili, a Luke zamknął za sobą drzwi, zajmując swoją stałą ławkę przy oknie. Ailla usiadła na miejscu obok i Lucas nie potrafił powstrzymać się przed patrzeniem na to, jak bardzo wolne miała tempo. Kiedy on już wszystko miał na stoliku i zapisywał temat, ona nadal szukała zeszytu w czarnej kostce.

Kiedy lekcja rozpoczęła się na dobre, patrzył, jak Ailla rysowała pod tematem jakieś wzory, a potem kropkowała to. Styl przypominał jej tatuaż na nadgarstku, który, dzięki krótkiemu rękawowi, mógł doskonale widzieć. Nauczyciel skupiał co jakiś czas na dziewczynie swoją uwagę i musiała przerywać rysunek, by udzielić odpowiedzi. Chwilowo Luke nawet nie wiedział, o czym dokładnie rozmawiali, ponieważ z angielskiego miał naciąganą czwórkę i nie zapowiadało się na żadną poprawę. 

To była pierwsza lekcja, na której nie zapisał chociażby krótkiej notatki. 

***

Michael i Ashton posłali mu głupie miny, kiedy szedł w stronę wyjścia ze szkoły w towarzystwie Ailli. Odpowiedział im uśmiechem, ponieważ czuł, że miał dobry humor. Jak dżentelmen otworzył przed nią drzwi, czekając, aż w swoim powolnym tempie wyjdzie. Rozmawiał z nią, o dziwo bez skrępowania, na temat jej zaległości w matmie. Okazało się, że w drugiej klasie przerabiali materiał dodatkowy, a wszystko, co ominęli mieli przełożone na trzeci rocznik, ale przeniosła się do nowej szkoły i była w kompletnej dupie, jak powiedziała.

Jechali do jego domu, słuchając płyty System Of A Down, którą wygrzebała ze schowka Luke'a, gdzie trzymał to wszystko. Mimo jej stylu i tatuażów, był zaskoczony wyborem Ailli. Do Lucasa wcale nie było tak daleko, ale przez korki dotarli tam dopiero po pół godzinie. Nie było jednak pomiędzy nimi niezręcznie; rozmawiali o swoich zainteresowaniach. Ailla przyznała, że uwielbiała rysować, a to pozwalało jej dorabiać w studiu tatuażu i Luke nagle zapragnął tam pójść, chociaż sam nie miał żadnej ozdoby z tuszu na skórze. Opowiadała mu o niemowlęcych lalkach, które ozdobiła takimi rysunkami, ponieważ lubiła na tym ćwiczyć. Pokazała mu nawet zdjęcie jednej z nich i naprawdę mu się to spodobało. Napomknęła też, że chodzi na treningi, ale nie dowiedział się na co dokładnie.

On też opowiedział o sobie parę szczegółów. Mówił o zespole, który założył z kumplami, co widocznie ją zainteresowało. Wspomniał, że jeździł na deskorolce, ale ostatnio nie miał na to czasu i że lubił surfować. Powiedziała mu, że ten sport pasował do jego wyglądu i poczuł, jakby to był największy komplement na świecie. 

- Dosłownie kocham twoje auto - westchnęła po chwili ciszy. - Uwielbiam mustangi. 

- Więc sugerujesz, że mogę zastosować w twoim przypadku podryw na samochód? - zapytał z uśmieszkiem. 

Sam nie wiedział, co go napadło.

- Myślę, że nie musisz - powiedziała, a potem wysiadła z samochodu, zostawiając go w szoku. 

Czy ona mu coś zasugerowała? Potrząsnął głową i wyszedł z auta, ponieważ już byli pod jego domem. Otworzył drzwi główne i wpuścił Aillę przodem. Ściągnął z nóg trampki i czekał, aż zrobi to dziewczyna, która jednocześnie rozglądała się po pomieszczeniu. 

- Chcesz coś do picia? - zapytał, kiedy na niego spojrzała. 

- Woda będzie w porządku - mruknęła, posyłając mu uśmiech.

Przeczesał włosy, idąc w stronę kuchni. Chyba się denerwował.

***

Minęły dwie długie godziny nauki męczącej matematyki. Ailla okazała się opornym uczniem, co chwilę pytała, dlaczego tak, a nie inaczej i Luke nie wiedział już, jak jej to wszystko uzasadniać. Mimo tego, nauczył ją sporej części materiału, więc mógł być z siebie dumny. Odchylił się na krześle, opierając obolałe plecy. Ailla uśmiechnęła się do niego nieśmiało, przy okazji pakując swój zeszyt i inne drobiazgi do plecaka. Smuciło go, że już chciała wyjść. 

- Hej, Ailla - zagadnął ją, a ona spojrzała na Luke'a, marszcząc brwi. Często to robiła. - Jutro mój kumpel, Mike, urządza imprezę i zastanawiałem się, czy chciałabyś wpaść. 

- Um, tak, jeśli to nie problem? - mruknęła, jednak bardziej zabrzmiało to jak pytanie. 

- Świetnie - powiedział z uśmiechem. - Wpadnę po ciebie około dziewiętnastej, okej? 

Pokiwała głową, a on wstał, by zejść w jej towarzystwie na dół. Zgarnął jeszcze przy okazji swoją czarną bluzę, a kiedy znaleźli się przy wyjściu, ignorując pytający wzrok Ailli, zaczął zakładać swoje wysokie trampki. 

- Co robisz? - zapytała. 

- Przecież nie puszczę cię samej o takiej porze. Odwiozę cię - powiedział, jakby to było oczywiste. 

On tylko próbował być dżentelmenem. Nie, poprawka, on nim był.

- To niepotrzebne, naprawdę... Nie chcę sprawiać ci jeszcze większego kłopotu. 

Kiedy w końcu poradził sobie z lewym trampkiem, wyprostował się, górując nad nią wzrostem i spojrzał prosto w jej wielkie oczy, które nadal sprawiały, że czuł dreszcze. To takie dziwne. 

- Ailla, to naprawdę żaden problem. 

- Uch, w porządku - westchnęła w końcu. 

Patrzył, jak zapinała bluzę, którą wyciągnęła z plecaka, a potem otworzył przed nią drzwi. Wyciągnął jeszcze telefon, ale, o dziwo, jego matka nie dzwoniła w czasie jej nieobecności ani nic podobnego. To wydawało się aż dziwne. Luke mimowolnie pomyślał, że coś się stało, ale wytrącił tę myśl z głowy. Nie bądź głupi, po prostu dała ci spokój, kretynie, zganił się.

Kiedy siedzieli już w zapalonym samochodzie, Luke zapytał o adres, który zamierzał wpisać, w razie problemów, w GPS, ale okazało się, że kojarzył okolicę, gdzie mieszkała. Często przejeżdżał tamtędy, gdy jechał do Mike'a. Wyjechał, więc, spod domu bez słowa, skręcając w prawo, by wydostać się ze swojego osiedla. W radiu nadal odtwarzana była płyta Systemu, więc nie czuł żadnej potrzeby, by to zmieniać. Kątem oka widział, jak Ailla bawiła się swoimi palcami i pierścionkami, które nosiła.

Nim się obejrzał, parkował już pod jej blokiem. Spojrzał na nią, kiedy sięgała po plecak na tylne siedzenie. Dopiero wtedy zwróciła uwagę na Luke'a, uśmiechając się. Zagryzła jednak wargę i pomyślał, że wyglądała, jakby biła się z własnymi myślami. I chyba miał rację, ponieważ powiedziała:

- Pomyślałam, że może jakoś odwdzięczę ci się za pomoc w matmie i wiesz co, Luke? Po prostu pokażę ci moje dwadzieścia dziewięć powodów.

I nim zdążył zapytać, czym były te powody, Ailla wyskoczyła z samochodu i popędziła do mieszkania.

Od autorki: Dzisiaj dodaję dwa rozdziały i tym zrównuję się z ilością na Wattpadzie. Zdecydowanie wolę Bloggera, jest o wiele prostszy i wygodniejszy, ugh.